Het Bahá’í-geloof is afkomstig uit het Perzië (vandaag gekend als Iran) van de eerste helft van de 19de eeuw, een tijd waarin er een sterke messianistische verwachting was over de hele aardbol, niet alleen in christelijke gemeenschappen maar ook in de islamitische wereld, waar geleerden en mystici de Mahdi verwachtten, een heilige persoon die de Islam zou zuiveren en voorbereiden op de wederkomst van Christus. Één van die geleerden was de theologiestudent Mullah Husayn. Hij was er zo van overtuigd dat de beloofde tijd gekomen was, dat hij dwars door heel Perzië had gezocht alvorens hij op een namiddag aankwam bij de poorten van de stad Shiraz. Daar werd hij begroet door een jonge handelaar van die stad, die een groene tulband droeg (die aangaf dat hij afstamde van de Profeet) en hem scheen te verwachten.

Deze jonge man, Ali Muhammed Shirazi, zou spoedig doorheen Perzië en Irak bekend worden als de Báb, wat poort betekent in het Nederlands, en Mullah Husayn zou de eerste van zijn achttien naaste volgelingen worden. Omdat het nieuwe geloof de gemakzuchtige, welgevormde leerstellingen van zijn tijd verstoorde, en corrupte praktijken en bijgeloof bij naam noemde, werden de Bábis algauw slachtoffer van wrede vervolgingen door de moslim geestelijkheid. De Báb werd onder een huisarrest geplaatst, dat spoedig een onbepaalde gevangenisstraf werd. Maar zijn bekendheid en het respect dat men hem toedroeg groeiden, zelfs bij zijn gevangenisbewakers.

Na uitgebreide periodes van gevangenschap in verschillende gevangenissen doorheen het land – een tevergeefse poging van de autoriteiten om Hem van Zijn aanhangers te scheiden, zijn invloed af te remmen en Hem te dwingen Zijn standpunten te herroepen – werd de Báb in absentia berecht zonder enig recht op verdediging of gerechtvaardigd proces en verraderlijk terechtgesteld door een militair vuurpeloton op het plein van de kazerne van Tabriz. Hij was 31 jaar oud.

Bahá’u’lláh, de Stichter en Profeet van het Bahá’í-geloof, werd geboren in 1817 als Mirza Husayn Ali. Zijn vader was minister aan het hof van de Sjah en het was de bedoeling dat Mirza Ali Husayn hem zou opvolgen. Vanaf zijn vroegste jeugd werd Hij bewonderd omwille van Zijn intelligentie, zachtheid van karakter en bekwaamheid om zelfs de meest duistere problemen op te lossen.

Zelfs zijn ouderen vroegen zijn advies voor moeilijke vragen. Nochtans toonde Hij als Jongeling meer belangstelling voor geestelijke zaken, de schoonheid van de natuur en het welzijn van de armen en onderdrukten, dan in het handelen van de staatslieden of de politiek van die tijd.

Gedurende een tijd van grote tegenspoed na de dood van zijn vader begon ‘Abdu’l-Bahá, de oudste zoon van Bahá’u’lláh, Zijn aangeduide opvolger en de Spil van Zijn Verbond, het werk aan het heiligdom van de Báb, waarvan de stoffelijke resten voor vele jaren verborgen waren voor de autoriteiten. Dit betekende het beginpunt van de oprichting van het wereldcentrum van het Bahá’í-geloof op de berg Karmel.
Eindelijk verlost van de beperkingen op zijn bewegingsvrijheid door de revolutie van de jonge turken in 1908 begon ‘Abdu’l-Bahá een reeks van reizen naar het westen, die hem naar de Verenigde Staten en Canada, en ook naar Engeland, Frankrijk, Zwitserland en Duitsland zouden brengen.

Hij was de eerste en grootste onderrichter van het Geloof, en werd uitgenodigd om in gemeentehuizen, kerken en synagogen te spreken.